بلندترین نقطه مجموعه مرا دارای ارتفاع 6654 متر است و همچنین اعتقاد بر این است که بلندترین قله‌ای است که بدون کار فنی می‌توان به آن رسید اما با توجه به نقشه‌ها مشخص می‌شود که این قله، قله 41 است که به اشتباه مرا نامیده شده است. در حقیقت، این مجموعه دارای سه قله است که مرا شمالی 6476 متر، مرا جنوبی 6065 متر و مرا مرکزی 6461 متر مشخص شده‌اند.
این منطقه برای اولین بار توسط یک اکسپدیشن بریتانیایی در اوایل دهه پنجاه میلادی شناسایی شد، این شناسایی بعد و قبل از صعود به اورست توسط اعضای آن تیم مانند ادموند هیلاری، تنزینگ نورگای، اریک شیپتون و جوج لووه انجام گرفت.
اولین صعود قله مرکزی مرا در 20 می 1953 توسط جیمی رابرت و سن تنزینگ انجام شد. رابرت بعد از این صعود نقش بسیار زیادی در برگزاری تورها و برنامه‌های ترکینگ در نپال در دهه 60 داشت. وی در سال 2005 نشان ملی ساگارماتا (اورست) را از جانب دولت نپال دریافت کرد.
قله مرا شمالی برای اولین بار توسط کوهنوردان فرانسوی مارسل ژولی، بوس و هونلیز در سال 1975 صعود کرد، هرچند در بعضی از مراجع چنین اذعان شده است که این صعود در 29 اکتبر 1973 توسط لیمارکوس، لاکپا و دو شرپا دیگر انجام گرفته است.
مسیر معمول صعود از جبهه شمالی انجام می‌گیرد که شامل مناطق یخچالی است و در ارتفاع بالا گذر از مناطق یخچالی صورت می‌گیرد. جبهه‌های غربی و جنوبی این کوه مسیرهای فنی به شمار می‌روند. با صعود به قله مراپیک یک نمای 360 درجه از 5 قله مرتفع و 8000 متری در منطقه خواهید داشت. قله اورست (8848 متر)، قله کانچنچونگا (8586 متر)، قله لوتسه (8516 متر)، قله ماکالو (8485 متر) و قله چوآیو (8201 متر) و همچنین تعداد بیشماری قله در منطقه خومبو که دارای شهرت فراوانی در بین کوهنوردان هستند از جمله این قلل به شمار می‌روند.
برای کوهنوردان با تجربه این صعود، صعودی کاملا مشخص است و چالش اصلی آن را می‌توان هم هوایی درست در کمپ ارتفاع بالا دانست. یکی از دلایلی که این قله در بین افراد زیادی شناخته شده است و معمولا مورد صعود زیاد قرار می‌گیرد این است که حتی افرادی که تجربه خیلی زیادی ندارند نیز می‌توانند پا به ارتفاعاتی این چنینی بگذراند. هرچند توصیه می‌شود تمام افرادی که قصد چنین صعودی را دارند قبل از اقدام به صعود به آمادگی جسمانی کافی برای انجام صعود برسند.
در سال 1986 مال داف و لان تاترسال اولین صعود از دیواره جنوبی را به انجام رساندند. این مسیر دیواره‌ای 1800 متر طول داشت و صعودی نسبتا سخت تلقی می‌شد. همچنین این مسیر به شدت در معرض ریزش سراک‌های یخی بوده است.
همچنین در سپتامبر 2017 هاری بودا ماگار توانست به عنوان دومین شخصی که پاهای خود را از ناحیه بالای زانو از دست داده است به یک ارتفاع بالای 6000 متر برسد.
ارتفاعات بالا همواره نیاز به تجهیزات صعود مشخص و استانداردی دارند که باید برای انجام صعودی ایمن در اختیار داشته باشید. برای آگاهی از ملزومات صعود به قله مراپیک در صفحه صعود به قله مراپیک می‌توانید این ملزومات را مشاهده کنید.
قله مراپیک با مناظری از بسیاری از قلل مرتفع بلند و ارتفاع بلندی که دارد همواره مورد توجه کوهنوردان بوده است. هرچند، مراپیک قله‌ای مرتفع است اما صعودی بسیار سر راست و مشخص دارد. این سفر برای افرادی که تجربه متوسط کوهنوردی دارند اما تناسب بدنی کافی برای فعالیت‌های 8 تا 9 ساعت پیاده‌روی در روز را داشته باشند مناسب است.